Pomaganie psom, które są zbyt przywiązane do swoich właścicieli

2024 Autor: Carol Cain | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-15 08:18

Psy, które są zbyt przywiązane do swoich właścicieli

U psów występują dwa rodzaje lęku separacyjnego. Masz tych, którzy są zestresowani, gdy właściciele są daleko, ale jeśli są z kimś, są w stanie sobie poradzić. Są też tacy, którzy stają się przywiązani do jednej osoby i bez względu na to, z kim są, będą zestresowani i niezdolni do skutecznego radzenia sobie z separacją.

Ten artykuł dotyczy tej ostatniej kategorii, tych „jednoosobowych” psów, które łączą się całkowicie z jedną osobą. Więź, którą tworzą dla swojego człowieka, można porównać z wiązaniem na rzep. Kiedy te psy zostaną, będą nadal zestresowane bez względu na wszystko, nawet jeśli w domu jest inna osoba, którą dobrze znają.

Jakie psy są skłonne do mocowania na rzepy i jakie są tego przyczyny?

Istnieją pewne rasy, które mają tendencję do przywiązywania się tylko do jednej osoby i pozostają z dala od innych. Ogólnie rzecz biorąc, ci, którzy należą do kategorii pasterskiej i roboczej, mogą być podatni na tę jakość, ponieważ wielu z nich ma historię wybiórczego wychowywania do pracy z człowiekiem, jak psy pasterskie, które często rozwijają wyjątkową więź z pasterzem, od którego przyjmują polecenia. Często można spotkać owczarki niemieckie i australijskie oraz australijskie psy pasterskie z jedną specjalną osobą. Akitas, Chow Chow, Shiba Inu i Jindos, wszystkie rasy o starożytnym pochodzeniu azjatyckim, mają do tego predyspozycje. Dalmatyńczyk to kolejna rasa rzepowa, która mocno przywiązuje się tylko do jednej osoby, podobnie jak wielkie Pireneje. I oczywiście każdy inny pies, w tym rasy mieszane, może rozwinąć lęk separacyjny.

Ale naturalne predyspozycje nie są jedynym winowajcą. Niektóre stają się psami Velcro poprzez uczenie się lub negatywne doświadczenia. Ci, którzy zostali porzuceni, którzy stracili swoich właścicieli, a następnie zostali ponownie skierowani do domu, mogą żyć w strachu przed porzuceniem i dlatego mogą rozwinąć nadmierne przywiązanie. Inni uczą się czepiać, ponieważ ich właściciele, często nieświadomie, nagradzają zachowania przylegające. Wielu właścicieli schlebia tym pokazom lęku, ponieważ czują, że jest to znak lojalności i dowód na to, że mają na myśli cały świat.

Należy jednak pamiętać, że te psy naprawdę cierpią, a jedną z najmilszych rzeczy do zrobienia jest zachęcenie do większej niezależności i zwiększenie ich zaufania.

Jak pomóc złagodzić stres związany z nadmiernym załączeniem

Istnieje kilka kroków, które można podjąć, aby ich życie było mniej nieszczęśliwe. Uznanie, że istnieje problem, jest pierwszym krokiem. Nadmierne przywiązanie jest dysfunkcyjne, gdy pies staje się niespokojny i wykazuje oznaki stresu, gdy dany właściciel jest poza domem. Są jak pół psy, które są zgubione, ponieważ ich właściciel jest drugą połową. Czują się tak, jakby właściciel był ich kotwicą, ich kocem bezpieczeństwa i jedyną rzeczą, która pozwala im czuć się bezpiecznie. Bez właściciela najprawdopodobniej nie będą jeść, bawić się ani robić niczego, co robią normalne, zdrowe i pewne siebie psy. Prawdopodobnie naśladują płaczliwe wokalizacje ze szczenięcia, przejawiają frustrację bariery poprzez niszczenie punktów wyjścia, a być może eliminują (siusiu lub kupę w przypadkowych miejscach) przed cierpieniem. Oto kilka wskazówek, które pomogą:

• Wyklucz warunki medyczne: Czasami nadmiernie przylegające zachowania mogą być spowodowane chorobą podstawową. Niektóre psy mogą tracić słuch lub wzrok w miarę starzenia się, co może powodować niepewność, która powoduje, że zbytnio zależą od właścicieli. Zaburzenia funkcji poznawczych u starszych zwierząt mogą również powodować zmiany zachowania. Ważne jest, aby uzyskać kontrolę, aby wykluczyć przyczyny medyczne.
• Zostań mniej wartościowy: Jeśli masz w domu innych ludzi, pozwól im związać się bardziej ze swoim psem. Daj innym zadania karmienia, treningu, zabawy i chodzenia. Pozwól im rozpieszczać zwierzaka pieszczotami i pozwól im stać się źródłem wartościowych smakołyków podczas treningu. Niech inni będą nagradzać pochwałami i ucztami.
• Ignoruj zachowania wymagające uwagi: Najprawdopodobniej twój pies często podejdzie do ciebie w ciągu dnia prosząc o przytulanie i uwagę. Ignoruj te żądania. Jeśli szczeka lub prosi o uwagę, zignoruj to również. To nie znaczy, że nie powinieneś go tulić, to znaczy, że będzie na twoich warunkach. Zadzwoń do swojego psa i pogłaskaj go - potem zasygnalizuj, że interakcja odbywa się poprzez powiedzenie czegoś w rodzaju „wystarczy” i wycofanie rąk.
• Zapobiegaj nadmiernemu monitorowaniu: Najprawdopodobniej twoje hiperłączone zwierzę będzie stale monitorować każdy ruch, jaki wykonujesz. Prawdopodobnie będzie chciał spać przy twoich nogach, więc zawsze jest świadomy twoich ruchów. Pomaga zachęcić psa do spania w pewnej odległości od ciebie. Ponadto używanie bramek może pomóc mu nauczyć się, że nawet jeśli nie pójdzie za nim, wrócisz. Naucz go cierpliwości, kiedy idziesz do innego pokoju i zamknij drzwi. Nie wracaj, kiedy płacze, w przeciwnym razie wzmocnisz zachowanie. Poczekaj, aż się zatrzyma i nagrodź go swoim powrotem. Jeśli idziesz w jego kierunku, a on jęczy, wróć z pola widzenia. Kieruj się w jego kierunku tylko wtedy, gdy jest cicho. Wyszkol także „polecenie pobytu”. Aby uzyskać więcej wskazówek, przeczytaj Jak powstrzymać psa przed podążaniem za tobą po domu.

• Zmniejsz kontrast między swoją obecnością a nieobecnością: Jeśli zawsze zwracasz na siebie uwagę psa, w momencie opuszczenia domu będzie bardzo duża różnica. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy robisz wielki pokaz uwagi i uczucia, kiedy masz zamiar wyjść i kiedy wracasz do domu po wyjeździe. Te kontrasty zasilają lęk separacyjny. Pozdrawiaj bardzo nisko, kiedy wracasz do domu i nie rób wielkiego problemu z wychodzeniem. Włącz radio, gdy jesteś w domu i pozostaw je włączone, gdy wychodzisz (jeśli włączasz radio tylko wtedy, gdy wyjeżdżasz, lub jeśli zawsze je wyłączasz, gdy odejdziesz, stanie się to kolejnym sygnałem sygnalizującym odejście). Książka Problemy behawioralne u małych zwierząt: praktyczne porady dla zespołu weterynaryjnego Jon Bowen i Sarah Heath odnoszą się do tego braku kontrastów jako „homeostazy”.
• Desensitize i Counter-Condition wobec Twoich odlotów: Najprawdopodobniej twoje spostrzegawcze zwierzę staje się niespokojne, gdy łapiesz klucze, ponieważ sygnalizuje to, że zaraz wyjdziesz. Rozpocznij pracę nad chwytaniem kluczy, zakładaniem płaszcza lub wiązaniem butów bez znaczenia, wykonując te czynności co kilka minut, a następnie siedząc na kanapie. Pracuj nad kondycjonowaniem, dokonując wielkich rzeczy podczas wykonywania tych czynności. Odłącz wyzwalacz od strachu: na przykład, chwyć klucze, wrzuć wysoko wartościową ucztę, a następnie zamknij drzwi i zostaw na jedną sekundę. Po pewnym czasie możesz stopniowo zwiększać ten czas. W pewnym momencie twój pies przestanie reagować na te wyzwalacze. Zobacz film poniżej, aby zapoznać się z programem dotyczącym odczulania i przeciwdziałania warunkom odlotów dzięki szkoleniu pilotów.
• Promuj działania polegające na samodzielnym nagradzaniu: Daj psu coś do zrobienia, gdy jesteś daleko. Naucz go, jak cieszyć się rozwiązywaniem zagadek na własną rękę. (Listę sugestii można znaleźć w moim artykule na temat żerowania psów).
• Użyj uspokajających pomocy: Bezdotykowe dyfuzory DAP (feromony o psim usposobieniu, które można rozpylać) mogą pomóc tym, którzy są dość niespokojni, ale niektórzy mogą potrzebować leków przepisanych przez lekarza weterynarii, aby pomóc im nauczyć się lepiej radzić sobie z lękiem. Lekom tym powinna towarzyszyć modyfikacja zachowań zatrudniona przez kompetentnego trenera lub konsultanta zachowania. Prowadzi to do ostatniej wskazówki, którą jest:
• Skonsultuj się z ekspertem ds. Zachowań: Pomocny może okazać się konsultant ds. Zachowań, który zna się na przypadkach lęku separacyjnego. Pomoże ci on prawidłowo wprowadzić modyfikację zachowania, aby zwiększyć swoje szanse na sukces.

Do dalszego czytania

Dlaczego mój starszy pies cierpi z powodu nagłego lęku przed separacją? Właściciele często wierzą, że stres w separacji jest stanem, który dotyka tylko psy, gdy są młode, i dlatego zakładają, że ich starszy pies jest oszczędzony z takiego stanu. Ale to nieprawda.