Labrador Retriever: Wspaniałe rodzinne zwierzęta i towarzysze

2024 Autor: Carol Cain | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 17:18

Labrador Retriever jako zwierzęta domowe

Psy są członkami mojej rodziny od wielu lat. W tym czasie mieszkali z nami Labrador Retrievery wszystkich trzech kolorów. W rodzinie mieliśmy dwa żółte, jedną czekoladę i jedno czarne laboratorium. Przywieźliśmy tak wiele laboratoriów do naszego domu, ponieważ kochamy rasę.

Labrador Retrieverowie tworzą wspaniałe zwierzęta domowe i zwierzęta towarzyszące. Są sprytnymi psami o wesołej, przyjaznej i czułej naturze. Dobrze radzą sobie z ludźmi w każdym wieku, w tym z dziećmi, a także dobrze radzą sobie z innymi zwierzętami. Są zwykle energicznymi zwierzętami o zdrowym apetycie i wymagają sporo wysiłku. Większość laboratoriów uwielbia wodę, pływanie i odzyskiwanie. Pragną zadowolić swoich ludzi i uwielbiają brać udział w zajęciach rodzinnych.

Rodzaje Labradorów Retrieverów

Oprócz różnych kolorów Labrador Retrieverów, są dwie linie. Mogą one wyglądać zupełnie inaczej. Występy lub psy z angielskiej linii są zazwyczaj bardziej krępe i mają krótsze nogi i szersze twarze niż psy polowe lub amerykańskie. Psy polowe są szczuplejszymi i dłuższymi nogami, o dłuższej i węższej twarzy. Niektóre psy wydają się wpadać między te dwa typy.

Wszystkie laboratoria mogą robić piękne zwierzęta, jeśli otrzymają odpowiednie szkolenie. Często mówi się, że kobiety są bardziej niezależne niż mężczyźni, podczas gdy mężczyźni lubią pozostać bliżej swoich właścicieli, ale niektórzy eksperci z laboratorium twierdzą, że to zależy od genetyki psa bardziej niż jego płci.

Męskie laboratoria na ogół osiągają maksymalną wagę od 65 do 80 (a nawet 90) funtów. Misha jest małym mężczyzną i waży 65 funtów (pod warunkiem, że będę ostrożny z jego przyjmowaniem pożywienia i zapewni mu wystarczającą ilość ćwiczeń). Waga samic waha się od około 55 do 70 funtów. Psy mają od 21 do 23 cali wysokości na ramionach, chociaż Misha jest trochę niższa.

Charakterystyka Labradora Retrievera

Chociaż zawsze są jakieś psy, które są niezwykłe dla ich rasy, ogólnie Labs mają silny instynkt pobierania. Lubią robić usta i nosić je, więc powinny mieć dużo bezpiecznych zabawek do zabawy. Jeśli w domu znajdują się prace transportowe, które mogą wykonać - na przykład przynieść swojemu właścicielowi kapcie - zazwyczaj będą bardzo chętni do pomocy. Lubią też odnajdować obiekty, które zostały celowo ukryte. Hide and Seek to fajna gra, zwłaszcza jeśli ukryty obiekt jest jadalny.

Labrador Retrieverowie dobrze radzą sobie z innymi zwierzętami. Ci z mojej rodziny przyjaźnili się z naszymi kotami i tolerowali nasze ptaki, które latały swobodnie w ciągu dnia, gdy członkowie rodziny są w pobliżu. Jeden z naszych ptaków wylądował na Simbie, żółtym laboratorium, podczas lotu. Simba był zaskoczony incydentem, ale zachował spokój.

Laboratoria wymagają regularnych ćwiczeń. Uwielbiają pływać i są silnymi pływakami. Mogą próbować wejść na każdy skrawek wody, który znajdą podczas spaceru. Mają duży apetyt, więc ich dieta powinna być uważnie monitorowana, aby uniknąć otyłości.

Laboratoria mają tendencję do bycia szczekaczami, jeśli nie są przeszkolone. Są dobrymi psami stróżującymi, ale zazwyczaj są zbyt przyjazne, by dobrze wychowywać psy. Mają delikatne usta, pod warunkiem, że są wyszkoleni, by zachować spokój ustami, nawet gdy są podekscytowani.

Karmienie

Bardzo ważne jest kontrolowanie ilości żywności podawanej do laboratorium. Rasa z pewnością uwielbia jeść! Jeśli laboratoria jedzą za dużo i nie ćwiczą wystarczająco, mogą stać się otyłe. Szczególnie ważne jest obserwowanie masy ciała psów pokazowych, które są naturalnie bardziej masywne niż psy polowe. Niektóre „krępe” psy mają nadwagę.

Jest rzeczą oczywistą, że laboratorium powinno być karmione zdrową żywnością. Istnieje jednak wiele dyskusji na temat idealnej diety dla psa. Zarówno hodowca laboratorium, jak i ich weterynarz powinni być konsultowani w sprawie celowości karmienia suchą, konserwowaną, gotowaną lub surową żywnością, proporcją, w jakiej należy je podawać, oraz markami żywności, które należy kupić.

Ćwiczenie

Chociaż osobowość dobrze wykształconego i dobrze wyszkolonego labradora czyni go atrakcyjnym zwierzakiem, najlepiej nie mieć laboratorium, jeśli w rodzinie nie ma nikogo, kto mógłby zapewnić mu regularne ćwiczenia. Większość sesji ćwiczeń powinna być dłuższa i trudniejsza niż spacer po bloku (chociaż ten rodzaj ćwiczeń jest idealny dla starszego psa). Żywotność laboratorium wynosi około dwunastu lat, ale niektóre z nich żyły znacznie dłużej.

Labrador Retrievery są często silnymi zwierzętami o silnych szyjach, dlatego bardzo ważne jest szkolenie na smyczy z etapu szczeniąt. Nie jest zabawne zabieranie psa na spacer, jeśli on lub ona ciągnie na smyczy. Zajęcia szkoleniowe dla szczeniąt to świetny pomysł, jeśli ktoś czuje, że potrzebuje dodatkowej pomocy w szkoleniu lub towarzyskich psach.

Pielęgnacja i pielęgnacja skóry

Płaszcz laboratorium jest krótki i gęsty i łatwy do pielęgnacji.Regularna szczotka jest na ogół wystarczająca do utrzymania sierści w dobrym stanie. Strzyżenie może być przyjemną i relaksującą czynnością zarówno dla psa, jak i dla groomera. To świetny sposób na więź z psem, gdy jest on regularnie wykonywany. Jest to również szansa dla groomera na wykrycie wszelkich problemów skórnych u psa, takich jak skaleczenia, brodawki, grudki i gorące miejsca.

Guzki powinny być zawsze sprawdzane przez weterynarza. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że są nieszkodliwe, ale mogą nie być. Wszystkie grudki, których doświadczyły moje laboratoria, zostały wypełnione tłuszczem i były nieszkodliwe. Jednak nadal sprawdzam nowe. Jeśli guz jest rakowy, ważne jest, aby go usunąć, zanim rak rozprzestrzeni się w organizmie.

Gorącym punktem jest czerwona, wilgotna i niewygodna łata na skórze psa. Zapalenie może rozwinąć się z powodu alergii, ukąszenia owadów lub infekcji skóry. Pies może często lizać lub skubać obszar, próbując złagodzić dyskomfort, co jeszcze bardziej pogarsza podrażnienie. Wizyta u weterynarza jest często wymagana do leczenia gorącego miejsca.

Pielęgnacja i pielęgnacja widocznych części ciała psa jest ważna, ale ważne jest również, aby spojrzeć na poduszki na spodzie łap, aby sprawdzić, czy nie ma żadnych problemów.

Zęby, gwoździe i uszy

Pielęgnacja zębów i paznokci jest bardzo potrzebna dla psa. Szczoteczki do zębów dla psów i pasta do zębów, która smakuje dobrze psom, są sprzedawane w sklepach zoologicznych. Sklepy sprzedają również obcinacze do paznokci. Asystenci weterynaryjni prawdopodobnie wyciąć pazury psa, jeśli nie chcesz zrobić to sam, choć będzie opłata za tę usługę. Uszy muszą być również czyszczone, ale ważne jest, aby nie było to wykonywane zbyt często i aby uszy nie były czyszczone zbyt głęboko.

Witryna ASPCA wspomniana w sekcji „Referencje” poniżej zawiera porady dotyczące harmonogramu pielęgnacji i czyszczenia psów. Podaje również wskazówki dotyczące najlepszego sposobu wykonywania rutynowej pielęgnacji psów.

Opieka weterynaryjna

Każdy, kto przyprowadzi zwierzę do swojej rodziny, powinien być przygotowany na wydatki weterynarza. Obejmują one nie tylko koszty regularnych badań kontrolnych, ale także potencjalnych sytuacji awaryjnych. Awaryjna opieka nad zwierzętami może być bardzo droga.

Dostępne są systemy ubezpieczeń wizyt u weterynarza. Ważne jest, aby mieć jasność co do tego, co te programy obejmują przed zarejestrowaniem się w jednym z nich. Chociaż nie jest to dobry temat do rozważenia, ważne jest zbadanie, w jaki sposób ubezpieczenie pomogłoby w poważnej sytuacji, takiej jak leczenie raka. Fundusz oszczędnościowy dla zwierząt domowych może być również przydatny do wydatków weterynarza.

Każda rodzina z psem powinna znać procedury udzielania pierwszej pomocy psom oraz drogę do najbliższej kliniki ratunkowej dla zwierząt. Godziny pracy przychodni ratunkowych również powinny być znane.

Działania specjalne dla laboratoriów

Ponieważ laboratoria są zazwyczaj inteligentne i przyjazne, są idealnymi pomocnikami dla osób mających trudności. Są szkoleni jako psy przewodnie dla osób niewidomych i jako psy pomocnicze. Misha pochodzi od hodowcy, który wyhodował swoje psy w ramach programu PADS (Pacific Assistance Dogs Program), który szkoli psy, aby pomagały osobom niepełnosprawnym.

Laboratoria są zwierzętami towarzyskimi i czasami działają jak psy terapeutyczne. Ich silny instynkt i zamiłowanie do wody sprawiają, że są dobrym towarzyszem dla myśliwych. Rywalizują także w pokazach, próbach posłuszeństwa i zawodach agility.

Zdarzenie zwinności wymaga od psów ukończenia zaplanowanego kursu obejmującego przeszkody, takie jak sploty słupów, tunele, skoki i przedmioty do wspinaczki. Ilekroć oglądam zawody agility, psy zawsze wyglądają, jakby dobrze się bawiły. To także przyjemne wydarzenie dla widzów.

Bardzo ważne jest, aby zwierzęta były odpowiednio przeszkolone do wszystkich rodzajów sportów dla psów, aby zapobiec urazom. Moja siostra zabrała Owena na kilka zajęć treningowych dla zawodów agility psów. Wydawało się, że cieszy się z aktywności, ale ani moja siostra, ani ja nie mieliśmy czasu, aby kontynuować jego trening.

Potencjalne problemy zdrowotne: dysplazja stawów biodrowych i choroba zwyrodnieniowa stawów

Ogólnie labradory są zdrowymi psami. Mają jednak tendencję do rozwoju dysplazji stawu biodrowego lub łokciowego. Jest to stan, w którym głowa kości nie mieści się prawidłowo w gnieździe z powodu zniekształcenia stawu. Problem może powodować ból, zapalenie i ostatecznie chorobę zwyrodnieniową stawów, chociaż poziom dyskomfortu jest różny. Niektóre psy nie odczuwają bólu, chociaż zdjęcia rentgenowskie wykazują złą dysplazję, podczas gdy inne mogą mieć tak duży dyskomfort, że operacja jest konieczna, aby poprawić stan stawu.

Ważne jest, aby kupić szczeniaka od dobrego hodowcy, który stara się wyeliminować problemy ze stawami w swoim programie hodowlanym. Rodzice szczeniaka powinni być certyfikowani bez dysplazji stawu biodrowego. Jedną organizacją zapewniającą akceptowalną certyfikację jest OFA (Orthopaedic Foundation for Animals). Dobrym pomysłem jest zbadanie zdrowia dziadków, a także rodziców. Nawet jeśli stawy rodziców i dziadków są zdrowe, nie ma gwarancji, że szczenię pozostanie wolne od dysplazji stawu biodrowego. Prawdopodobieństwo jest jednak większe.

Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia problemów ze stawami lub przynajmniej bólu stawów, psy powinny być szczupłe, a szczeniak nie powinien nadmiernie ćwiczyć lub wykonywać powtarzających się ruchów. To jeden z powodów, dla których zazwyczaj zaleca się, aby pies nie zaczął biegać z człowiekiem, dopóki nie ukończy przynajmniej jednego roku życia. Urazy stawów w młodym wieku mogą stymulować rozwój objawów dysplazji stawu biodrowego.

Choroba zwyrodnieniowa stawów u psów rasy labrador: moje osobiste doświadczenie

Bess była moją poprzednią Labrador Retriever. Miała dysplazję stawu biodrowego i chorobę zwyrodnieniową stawów, ale nie powodowały poważnych problemów, dopóki nie miała około czternastu lub piętnastu lat. Misha miał zaledwie siedem lat, gdy jeden z jego stawów stał się bolesny, a jego ruch został naruszony. Zdiagnozowano u niego chorobę zwyrodnieniową stawów.

Na szczęście problem Mishy z bólem i ruchem zniknął, chociaż konieczne jest kontynuowanie leczenia, aby utrzymać go bezbolesnego i mobilnego. Otrzymuje codzienne suplementy psów zawierające glukozaminę, chondroitynę i mangan, codzienne suplementy kwasów tłuszczowych MSM i omega-3 oraz okresowy zastrzyk kartofenu.

Być może nie wszystkie powyższe zabiegi są wymagane, aby pomóc Miszy, ale robi to tak dobrze, że nie chcę w tej chwili dokonywać żadnych zmian. Częstość wstrzyknięć kartofenu została jednak zmniejszona (jak zaleca się po początkowym okresie leczenia), bez widocznych złych skutków. Cartrophen jest najprawdopodobniej głównym czynnikiem przyczyniającym się do poprawy Miszy, ponieważ jeśli spóźnimy się z zastrzykiem, jego objawy ponownie się pojawią. Być może pomagają również niektóre lub wszystkie inne składniki leczenia.

Ważne jest, aby zapytać weterynarza o odpowiednie leczenie swojego psa, jeśli ma on chorobę zwyrodnieniową stawów. Oprócz możliwości opisania zalet i wad każdego dostępnego leku i leczenia, weterynarz dowie się o nowych metodach leczenia, które się pojawiły.

Niektóre często stosowane zabiegi z zakresu choroby zwyrodnieniowej stawów u psów

Glukozamina i chondroityna

Glukozamina i chondroityna to naturalne substancje chemiczne występujące w chrząstce zarówno psów, jak i ludzi, w tym chrząstki w stawach. Korzyści ze stosowania glukozaminy lub chondroityny w chorobie zwyrodnieniowej stawów, gdy są podawane jako suplementy diety, są nieznane. Niektórzy ludzie związani z psami twierdzą, że jedna lub obie substancje chemiczne pomagają psom, podczas gdy inni twierdzą, że nie. Istnieją dowody, że wstrzykiwalna postać siarczanu chondroityny może pomóc w utrzymaniu chrząstki.

MSM lub metylosulfonylometan i kwasy tłuszczowe omega-3

MSM jest również naturalną substancją chemiczną w organizmie. Jako suplement może zmniejszyć stan zapalny w chorobie zwyrodnieniowej stawów. Ponownie jednak jest to niepewne. Podobnie jak dwie wyżej wymienione substancje chemiczne, MSM nie jest uważany za szkodliwy, gdy jest przyjmowany w zalecanych dawkach. Donoszono, że skutki uboczne wszystkich leków są łagodne, jeśli w rzeczywistości istnieją, więc nadal przekazuję je Miszy na razie. Uważa się, że kwasy tłuszczowe omega-3 zmniejszają stan zapalny i pomagają stawom.

Cartrophen lub Pentosan Polysulphate Sodium

Cartrophen Vet to marka polisiarczanu pentozanu sodu. Jest to półnaturalna substancja chemiczna oparta na substancji otrzymanej z kory drzew bukowych. Zarówno naukowe, jak i niepotwierdzone dowody wskazują, że kartofen może być korzystny dla choroby zwyrodnieniowej psów. To, jak to robi, jest niepewne, ale naukowcy odkryli, że ma szereg efektów, które mogą chronić chrząstkę w stawach. Wiele osób twierdzi, że cartrophen był bardzo pomocny dla swoich zwierząt. Chciałbym, żeby substancja chemiczna była dostępna, kiedy Bess żyje.

Inne potencjalne problemy zdrowotne w laboratoriach

Labrador Retriever czasami rozwijają problemy z oczami, takie jak zaćma, nawet w młodym wieku. Mogą również rozwinąć PRA (postępujące zanik siatkówki), stan, w którym siatkówka się pogarsza. Ten problem nie rozwija się, dopóki pies nie jest dorosły. Innym możliwym problemem oka jest dysplazja siatkówki, stan, w którym siatkówka nie rozwija się prawidłowo. Rodzice szczeniaka powinni być certyfikowani bez problemów z oczami.

Laboratoria mogą również cierpieć z powodu mniej powszechnych problemów zdrowotnych, takich jak zwężająca się rzepka, zaburzenie, w którym rzepka porusza się poza pozycję. Istnieje niewielka możliwość rozwoju głuchoty autoimmunologicznej w późniejszym życiu. Tak stało się z Bess, która straciła słuch bez wyraźnego powodu. Jednak nie wydawało się to wpływać na jej radość życia.

Piękny zwierzak

Dobrze wychowany i odpowiednio wyszkolony Labrador Retriever jest uroczym zwierzakiem. Dlatego moja rodzina miała czterech członków rasy na przestrzeni lat. Laboratoria to lojalne, kochające i (jeśli przeszkolone) dobrze wychowane psy. Muszą angażować się w działalność rodzinną i kochać pracę, która pasuje do ich instynktów, takich jak odzyskiwanie i noszenie. Wymagają zdrowej diety i starannego monitorowania spożycia żywności, a także odpowiedniego ćwiczenia, ale w zamian będą wspaniałym towarzyszem dla osób w każdym wieku.

Referencje i zasoby

• Fakty Labrador Retriever z PetMD
• Wskazówki dotyczące pielęgnacji psów od ASPCA (Amerykańskie Towarzystwo Zapobiegania Okrucieństwu wobec Zwierząt)
• Pierwsza pomoc dla zwierząt domowych od AVMA (American Veterinary Medical Association)
• Środki chroniące przed chondroprotekcją (w tym polisiarczan sodu pentozanu i odniesienie do siarczanu chondroityny) z Podręcznika weterynaryjnego Merck