Oznaki zdrowej, normalnej gry u psów

2024 Autor: Carol Cain | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 17:18

Składniki zdrowej, normalnej gry w psach

Po pierwsze, co jest grane i co stanowi zachowanie „dobrej zabawy” u psów? Wiele zwierząt wykazuje zachowania zabawowe i elementy zachowania zabawowego. Próba takich zabawnych zachowań u psów jest i będzie niezwykle przydatna i konieczna dla zdrowia i powodzenia przyszłych interakcji społecznych.

Tak jak dzieci ćwiczą gry, które naśladują obowiązki obserwowane u dorosłych (gotowanie, granie u lekarza), tak szczenięta i psy często grają w sposób obejmujący wykonywanie ruchów myśliwskich, takich jak prześladowanie, gonienie i rzucanie.

Oprócz ruchów myśliwskich, psy mogą również pożyczać zachowania z innych aspektów życia, a zatem mogą pojawić się elementy zachowań bojowych, zachowań uciekających, a nawet zachowań zalotnych w połączeniu repertuaru zachowania psa.

Gdy wszystkie te często „poważne” zachowania są dodawane do miksu, można się zastanawiać, jak na świecie psy nie walczą cały czas, uznając potencjalnie antagonistyczną i łatwą do zinterpretowania naturę warczenia, warczenia, sparingu szczękowego, gryzienie, trzaskanie ciała, przypinanie i mocowanie?

Okazuje się, że psy z dobrymi umiejętnościami społecznymi zawierają kilka elementów, które mają być łatwo czytane i interpretowane przez psy, z którymi się bawią. Poniżej znajdziesz informacje o wszystkich oznakach zdrowego, normalnego zachowania u psów i ich interesujących celach, w tym:

• W jaki sposób psy używają meta-sygnałów, aby podkreślić ich zamiar nie wyrządzania szkody podczas gry
• Przykłady odwrócenia ról w grze psów i sposób, w jaki psy je wdrażają
• Śliczna strategia, którą wyszkolą większe psy towarzyskie, wykorzystuje do gry z mniejszymi psami
• Jak przerwy podczas gry pomagają psom naładować ich „baterie” podczas gry.
• Mały „test”, który pomoże określić, czy obie strony dobrze się bawią
• Oznaki potencjalnej niewłaściwej gry
• Brudne tajemnice związane z tworzeniem psów z nie tak dobrymi umiejętnościami gry i wagą wczesnej socjalizacji.

1. Meta-sygnały: komunikacja o komunikacji

Dobra zabawa z psem obejmuje psy, które dobrze się bawią i oczekują interakcji. Aby podkreślić polubowne interakcje, psy wykorzystują tzw meta-komunikacja- po prostu forma komunikacji, która implikuje zachowania nie zagrażające. Termin ten był często używany przez antropologa Gregory'ego Batesona, który nazywał to „komunikacją o komunikacji”.

Psy z dobrymi umiejętnościami społecznymi wykorzystują meta-komunikację podczas gry, aby wysłać wiadomość, że to, co robią, bez względu na to, jak szorstkie lub antagonistyczne może się to wydawać, nie powinno być traktowane poważnie. Lubię porównywać tę formę komunikacji z używaniem cudzysłowów, aby zasygnalizować ironię lub sarkazm.

Na przykład jedna osoba może powiedzieć: Tak, pamiętam panią Sally. Była „najbrzydszym” nauczycielem na ziemi. W tym przypadku wszyscy ludzie zaznajomieni z użyciem interpunkcji ironicznej lub podkreśleniem ironii w języku mówionym wiedzą, że znaki cudzysłowu (lub podkreślenie podczas mówienia „najgorszy”) w tym konkretnym kontekście wskazują, że słowo „najgorszy” powinno być zinterpretowany na drugim poziomie (w tym przypadku, aby przypomnieć, że pani Sally była najsłodszą nauczycielką na ziemi i nie miała w sobie żadnych kości)

Oczywiście psy nie mogą rozmawiać, więc polegają na języku ciała, aby przekazać to, co określa się jako „meta-sygnały” - ważne sygnały używane do metakomunikacji. Najpopularniejszym meta-sygnałem stosowanym u psów jest częściowy lub pełny łuk do gry, który informuje psy: „to jest tylko zabawa, niczego, co następuje, nie należy traktować poważnie”. Inne sygnały oznaczające zamiar grania to granie w twarze (dzikie oczy, wyrazy uśmiechu, granie w twarze z otwartymi ustami), ruchy zwodnicze i ogólny, pełen sprężystości język ciała z chodami na biegunach.

Czy wiedziałeś? Ian Dunbar używa terminu „sygnały atmosfery' oznaczyć wszystkie te subtelne i mniej subtelne gesty (np. podnoszenie łap przed gonieniem, warczenie i gryzienie, wszystkie z zamiarem gry) mające na celu sygnalizowanie zmiany w znaczeniu wszystkiego, co następuje. Używa terminu atmosfera z powodu „atmosfery”, w której się znajdują.

2. Odwrócenie ról: radość robienia zwrotów

Oprócz użycia meta-sygnałów, dobra gra psów obejmuje również kilka zabawnych odwróceń ról. Jakie są zmiany ról w grze psów i jak są one przeprowadzane?

Odwrócenie ról, jak sama nazwa wskazuje, dotyczy psów na zmianę przyjmujących różne role. Na przykład figlarny ścigacz przesuwa się wkrótce w stronę ściganego, figlarny gryzak przesuwa się w stronę ugryzionego, psy na wierzchu kończą na dole i tak dalej.

Ale jaki jest cel odwrócenia ról w grze psów? Odwrócenie ról w psiej zabawie jest po prostu kolejnym sposobem na dalsze udowodnienie nieantagonistycznej funkcji zabawy.

Gra jest uczciwą grą, w której nie ma zwycięzców ani przegranych, każdy gracz otrzymuje „smak” kilku różnych ról, które dają różne emocje z powodu braku twardych uczuć wśród psów.

Normalna gra nie ma zwycięzców ani przegranych, więc często zawiera korektory, takie jak odwracanie ról i samouszkodzenia. Odwrócenie ról ma miejsce, gdy zwycięzca gry zmienia role.

-: Lisa Radosta, behawiorysta weterynarii

3. Samo-upośledzenie: dopasowanie do równości

Aby psy nie raniły się podczas zabawy, powodując blizny fizyczne lub emocjonalne, muszą w znacznym stopniu hamować / powstrzymywać się. Często robią to poprzez hamowanie gryzienia i kontrolowanie ich szybkości i ruchów.

Ponadto, gdy istnieją różnice między partiami grającymi, np. Jeden pies jest większy, silniejszy i zdrowszy, psy muszą dostroić swoje style gry i dokonać kilku zmian, aby nie skrzywdzić towarzysza zabaw, który jest w jakiś sposób upośledzony. Techniczny termin na takie hamowanie to „samo-upośledzenie”.

Jest to często ujmująca cecha, którą wielu właścicieli psów świadczy, gdy ich duże psy bawią się mniejszymi psami lub szczeniętami. Możesz zauważyć, że te duże psy stawiają się w niekorzystnych pozycjach lub sytuacjach, takich jak obniżenie ciała lub przebywanie w podatnym brzuchu lub mogą się bardziej szarpać podczas zabawy z psem o połowę mniejszym.

Ponownie, celem tego jest prawdopodobnie stworzenie równości, ale nie w taki sposób, aby wywnioskować, że psy mają zdolność poznawczą do rozumienia poczucia sprawiedliwości i równości jako takiej, ale bardziej prawdopodobne, ponieważ angażując się w odwrócenie ról i samo-upośledzenie, psy mogą pokazywać swoje żartobliwe zamiary bez zastraszania mniejszego przeciwnika, a to sprawia, że gra jest kontynuowana.

4. Pauza, która „Odświeża”

Gdy psy się bawią, możesz zauważyć, że psy mogą mieć kilka bardzo krótkich przerw. Te chwilowe przerwy mogą wahać się od bardzo krótkich podzielonych sekund do nieco dłuższych przerw.

Możesz zauważyć przerwy w ułamku sekundy, kiedy oba psy patrzą na siebie z dzikimi oczami, z uśmiechniętą twarzą, podczas wykonywania łuku gry lub tuż przed startem, podczas gdy dłuższe pauzy występują, gdy jeden pies potrząsa swoim futrem, pije łyk wody lub robi małą przerwę, wąchając trawę.

Krótsze pauzy wydają się pozwalać psom na chwilę „odbicia”, gdy myślą o kolejnym ruchu, po czym ponownie wznawiają grę. To prawie tak, jakby ich mózgi zatrzymały się tymczasowo i zaczęły buforować przed przejściem do następnej rundy. Drugi pies może nakłonić drugiego psa do wznowienia gry, wykonując częściowy łuk lub podstępny ruch.

Z drugiej strony dłuższe pauzy pozwalają obu stronom po prostu zaczerpnąć świeżego powietrza i nabrać sił. Kiedy jeden pies się rozłącza, jest to dobry znak, gdy drugi pies zatrzymuje się również - choć na krótki czas.

W każdym razie przerwy w grze psa są dobre i są oznaką zdrowej, normalnej zabawy psa. Według Patricii McConnell, przerwy między pauzami są zazwyczaj bardzo krótkie, z nowymi znajomymi (trwającymi zaledwie kilka sekund), ale stają się dłuższe, ponieważ dwa psy stają się bardziej komfortowe ze sobą.

5. Wracając po więcej zabawy

Czasami psie zabawy mogą nie pokazywać wyraźnych oznak zdrowej, normalnej zabawy, a właściciele psów mogą się zastanawiać, czy ich psy naprawdę się bawią, czy nie.

Czasami zdarza się, że niektóre psy utknęły w zwyczaju lub wzorcu zachowań, w których jeden pies wydaje się być często ścigany lub przypinany wielokrotnie, nie angażując się zbytnio w odwrócenie zdrowej roli omówione kilka akapitów powyżej. W tym przypadku, w jaki sposób można ustalić, czy jest to zdrowa, normalna gra dla psów?

Oczywiście, język ciała psa, który jest ścigany lub wielokrotnie przypinany, może dać wgląd. Czy uszy są z tyłu? Czy ogon między nogami? Czy ścigany pies próbuje się ukryć? Czy wydaje się niewygodna, gdy jest osaczona lub gdy drugi pies jest na jej twarzy? Jeśli tak, istnieje duża szansa, że nie cieszy się interakcją, ale czasami rzeczy nie są cięte i suszone zgodnie z życzeniem, a może właściciel psa może nie być w stanie dokładnie interpretować języka ciała.

Jest jeden prosty sposób na sprawdzenie, czy „pies ofiary” czuje się onieśmielony i nie czuje się komfortowo podczas konkretnej sesji gry. Wystarczy, że zatrzymasz „inicjatora” przez kilka sekund i obserwujesz zachowanie „ofiar”.

Czy wydaje się, że odczuwa ulgę i próbuje odejść, czy też szuka swojego towarzysza zabaw i próbuje go ponownie zaangażować? Jeśli to nastąpi, najprawdopodobniej cieszy się tego typu grą i wraca po więcej.

Oznaki niewłaściwej zabawy z psem

Gdy omówione powyżej elementy zdrowej, normalnej gry psów są niskie w proporcjach, a nawet nieobecne, istnieje ryzyko, że psie zabawy staną się rozgrzane i intensywne, co może prowadzić do sprzeczek lub nawet poważnej walki.

Nieodpowiednia zabawa z psem może nie mieć odwrócenia ról i obejmować powtarzające się zachowania (pogoń, przypinanie, trzaskanie ciała, mocowanie) z niewielkimi przerwami lub bez przerw między nimi. Psy na końcu przyjmującym mogą zmęczyć się i osiągnąć punkt krytyczny, gdy spróbują wysłać sygnały wycofania lub próby odłączenia się, ale te sygnały nie mogą być odczytane z inicjatora, albo z powodu braku umiejętności społecznych, albo pies celowo nęka.

Problemy podczas gry pojawiają się także, gdy psy nadmiernie się pobudzają podczas gry. Osoby monitorujące zabawę z psami powinny zatem zwracać uwagę na oznaki kłopotów, takie jak szybsze wokalizacje, ruchy, które stają się mniej sprężyste i ograniczenie samouszkodzeń. Zwiększone poziomy pobudzenia mogą prowadzić do mniej zahamowanych ukąszeń, co może powodować oczywiste problemy.

Innymi zachowaniami, które należy uważać, są także psy, które zmagają się z psem, chwytają i wstrząsają komponentami oraz zwiększają intensywność gry.

Pamiętasz zdanie „Poszedłem na walkę i wybuchł mecz hokeja”? … To samo dotyczy psów. Wielu dobrych psów skończyło walkę, ponieważ została nadmiernie pobudzona podczas zabawy z innym psem. „

- Patricia McConnell

Tworzenie psa, który angażuje się w niewłaściwą grę

Kiedy rodzą się szczenięta, są to bardzo bezbronne istoty w pierwszych dniach. Urodzeni w niewidomych, głuchych i niezdolnych do regulowania temperatury, całkowicie zależą od swojej mamy na pożywienie i ciepło.

Gdy szczeniaki otwierają oczy i stają się bardziej mobilne, zaczynają odkrywać otaczający ich świat. W tym czasie szczenięta uczą się ważnych lekcji życia, takich jak hamowanie gryzienia, języka ciała i prawidłowej zabawy ze swoimi miotami.

Kiedy szczenięta są wysyłane do nowych domów w wieku około 8 tygodni, często są izolowane od innych psów z powodu obaw o choroby zakaźne, takie jak parvo. Dlatego te młode często nie mają kontaktu z innymi psami, dopóki nie zakończą całej serii szczepień, co może oznaczać kilka miesięcy.

Następnie, gdy szczeniak zakończy serię szczepień, idzie się na smyczy i zabiera do kilku miejsc. Ponieważ od dłuższego czasu nie widział innych psów, widok innych psów stał się już bardzo istotny. Nic więc dziwnego, że szczenię jest zbyt podekscytowane (a może nawet sfrustrowane, ponieważ nie może spotkać wszystkich psów), a właściciel jest zdenerwowany, że szczeniak jest tak podekscytowany i nie reaguje na niego.

Jeśli ten szczeniak w końcu spotka innego psa, jego nadmierne podniecenie może sprawić, że będzie on zachowywał się niegrzecznie, np. Będąc na twarzy drugiego psa i przytłaczając drugiego psa bez żadnego savoir faire, co może prowadzić do starć.

Teraz właściciel psa jest jeszcze bardziej zaniepokojony, a wkrótce trasa unikania (właściciel prowadzi psa w obszarach oddalonych od innych psów lub czasami nie ma zbyt wielu psów).

Szczeniak wyrasta więc na dorastającego psa o niewielkich umiejętnościach społecznych, a kiedy zostaje uwolniony do parku dla psów, jego nadmierna pobudliwość w połączeniu z niewłaściwym stylem gry i niemożnością odczytania języka ciała innego psa może prowadzić do problemów.

W dużej mierze można było tego uniknąć dzięki zajęciom dla szczeniąt prowadzonym przez profesjonalistów, z naciskiem na zapewnienie nienagannej higieny i dowodów szczepień (jeden zestaw szczepionek co najmniej 7 dni przed pierwszą klasą), do zapobiegaj rozprzestrzenianiu się chorób i monitoruj darmową grę, aby pomóc udoskonalić umiejętności społeczne szczeniaka i stworzyć pozytywne skojarzenia w interakcjach z innymi psami.

W nadziei na zapobieżenie problemom z zachowaniem jako takim, Amerykańskie Towarzystwo Weterynaryjne Animal Behavior wydało oświadczenie o pozycji podkreślające znaczenie towarzyskich szczeniąt dla różnych ludzi, dobrze uspołecznionych zwierząt, sytuacji, miejsc itp., Jak to możliwe podczas krytycznej socjalizacji okno odbywa się w pierwszych trzech miesiącach życia szczeniaka.

Amerykańskie Towarzystwo Weterynaryjne Zachowań Zwierząt uważa, że standardem opieki nad szczeniętami powinno być takie uspołecznienie, zanim zostaną w pełni zaszczepione. Problemy behawioralne, a nie choroby zakaźne, są główną przyczyną śmierci psów poniżej trzeciego roku życia.

Referencje:

• Pauza, która odświeża Play lub rozgrzewka do walki, jak odróżnić, Patricia McConnell
• DVM360: „Czy mój pies gra… czy walczy? Lisa Radosta
• Bekoff, M. & Byers, J.A. 1998. Animal Play: Evolutionary, Comparative i Ecological Perspectives. Cambridge, MA: Cambridge University Press.
• Amerykańskie Towarzystwo Weterynaryjne Zachowań Zwierząt, Oświadczenie AVSAB o socjalizacji szczeniąt
• Walka, praktyczny przewodnik po leczeniu agresji psów psów, Jean Donaldson