Kły walczące z przestępczością

2024 Autor: Carol Cain | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 17:18

23 stycznia 2006 r. Był najgorszym dniem, jaki można sobie wyobrazić w Vancouver Police Dog Nitro. Miał zaledwie kilka miesięcy przed przejściem na emeryturę po prawie siedmioletniej współpracy z trenerem policji w Vancouver i trenerem funkcjonariuszem Howardem Rutterem, kiedy para została wezwana do pomocy w zatrzymaniu dwóch osób skradzionego samochodu.

Policja ścigała pojazd z Vancouver do sąsiedniego New Westminster, gdzie ostatecznie ruchomy pociąg zatrzymał cały ruch. Pasażerowie wysiedli z pojazdu i zaczęli biec, najpierw w kierunku pociągu, a potem w dal.

Gdy znaleźli się w odległości około 100 jardów od pociągu, Rutter czuł, że można bezpiecznie wypuścić Nitro, ale jeden podejrzany nagle zmienił kierunek i ruszył z powrotem w kierunku pociągu, ścigając Nitro. Podejrzany wskoczył na bok wagonu kolejowego, a Nitro też skoczył, wbijając zęby w nogę podejrzanego. Podejrzany odepchnął go. Nitro upadł na ziemię i wstał, by kontynuować pościg. Właśnie wtedy został przycięty przez pociąg i wciągnięty pod ruchome koła. Nitro zginął na służbie.

Strata była druzgocąca dla Ruttera. „Pies jest twoim partnerem. Są zalogowani jako partnerzy w systemie komputerowym w samochodzie - mówi Rutter. Nitro, podobnie jak wszystkie psy policyjne z Vancouver (i większość psów policyjnych), mieszkał w pełnym wymiarze czasu ze swoim treserem i rodziną. Rutter twierdzi, że nadal tęskni za Nitro, „najbardziej przyjaznym psem w historii”. Choć utrata psa policyjnego jest rzadkością, zdarzyło się to osiem razy od czasu utworzenia oddziału policji w Vancouver w 1957 roku.

Więź między oficerem a psami jest emocjonalnym przywiązaniem, sprzecznym z rzeczywistością, że pewnego dnia przewodnik może postawić psa w sytuacji, w której może zostać zraniony lub zabity, w celu ochrony społeczeństwa lub innego oficera.

„To operacyjna rzeczywistość… ale to nie ułatwia” - mówi Rutter. „Nie możesz podjąć taktycznie złej decyzji, by uratować psa. Nie możesz narażać siebie lub innych na niebezpieczeństwo. Jeśli wyślesz psa do budynku i usłyszysz strzał z pistoletu i usłyszysz krzyk psa - jeśli wpadniesz za nim, to jest to taktycznie kiepska decyzja. Teraz ten facet pewnie cię zastrzeli i jeśli inni policjanci zobaczą, jak się wpadasz, nie pozwolą ci wejść samemu. To jest taktycznie kiepska decyzja uratowania zwierzęcia, nawet jeśli twój pierwszy instynkt mówi, żeby to zrobić.”

Nowy pies Ruttera, Blix, inny męski owczarek niemiecki czystej krwi, pracuje z Rutterem, trenując innych handlerów, a także występując jako pies ogólnego użytku. Psy policyjne są na ogół szkolone krzyżowo, najpierw w służbie ogólnej - śledzenie podejrzanych, oczyszczanie budynków, odzyskiwanie dowodów i prace związane z zatrzymaniem karnym - a następnie albo w narkotykach, albo w broni palnej lub materiałach wybuchowych.

Ponieważ psy wykazują ten sam pasywny alarm, gdy znajdą cel - siedzą nieruchomo - ważne jest, aby policjanci sięgający pod fotelik samochodowy wiedzieli, czy znajdą „staw lub bombę. Musisz to wiedzieć. To trochę ważne.”

Podstawowym powodem, dla którego te walczące z przestępczością kły mogą zlokalizować podejrzanych lub dowody, lub odróżnić bombę od pustego plecaka, jest ich wyjątkowy zmysł węchu. Psy policyjne mogą śledzić podejrzanego, czy udał się na drzewo, czy poza obszar.

To dlatego, jak mówi oficer Gregg Tawney, psy po zapachu nie próbują rozumować. Nie próbują zracjonalizować, czy dana osoba może zmieścić się w przestrzeni, czy też iść w określonym kierunku. „Pies nie używa oczu; podąża za jego nosem.”

Tawney, policjant z Elk Grove w Północnej Kalifornii i regionalny trener Vigilant Canine Services International (VCSI), dostawca usług K9 dla organów ścigania, współpracuje z partnerem Rango, męskim Malinois.

„Malinois to świetni żołnierze i policyjne psy. Polują i szukają, dopóki nie wcisnę hamulców. Nie przestaną. To dla nas niesamowite - mówi Tawney.

W rzeczywistości Tawney mówi, że napęd jest jedną z cech, które trener szuka.

„Potrzebują tego napędu do polowania, ścigania i gryzienia. Teraz musisz przejąć kontrolę nad tym dyskiem.”

Dla Tawneya wszystko podczas treningu jest związane z zabawkami. Reżimy treningowe w starym stylu stosowały trening kompulsywny, rodzaj negatywnego wzmocnienia. Obecnie trenerzy odkryli, że stosowanie pozytywnego wzmocnienia przyspiesza współpracę z psami i „kiedy oboje chcemy tego samego, szkolenie jest łatwiejsze dla nas obu”, mówi Tawney. „Lepiej jest, gdy [pies] postrzega cię jako zabawnego i hojnego szefa… Chcę, żeby pies spróbował nowego zachowania bez obawy, że zostanie ukarany”.

Psy policyjne muszą być oczywiście zdrowe i zdolne do pracy w każdym środowisku, w tym w ekstremalnych temperaturach, trudnych okrywach lub głośnych hałasach, bez wahania lub rozproszenia uwagi. Psy muszą być również bardzo towarzyskie, a nie agresywne dla psów i odważne. Typowy dzień może obejmować śledzenie złego faceta, a następnie przeprowadzenie psiej demonstracji w szkole podstawowej.

„Nie każdy pies jest psem policyjnym. [Nawet] jeśli są hodowane do pracy w policji, [jeszcze] tylko 10 procent to robi”, mówi Tawney, dodając, że nieudane psy często robią doskonałe psy pracujące w innych dziedzinach, takich jak poszukiwania i ratowanie lub bombardowanie wąchanie. Jest jeszcze jeden powód, dla którego wydziały policji używają psów.

„Praca z psami zapewnia wspólność ludziom”, mówi Tawney. Jest to szczególnie przydatne, gdy dzieci są świadkami przemocy domowej i widzą, jak policja usuwa rodziców. „Wspaniałą cechą psiej jednostki jest to, że pozwalają nam budować relacje. Dzieci widzą nas, nie tylko mundur. Widzą psa i pieszczą go. To dialog ze mną i psem, a nie oficerem. Widzą nas jako bardziej ludzkich”.

To aspekt służby psów policyjnych, którego nie można lekceważyć. Psy uspokajają ludzi, ale także dają silniejszą motywację do poddania się.

„Bez wątpienia źli ludzie bardziej boją się psa niż oficer”, mówi. „Zawodowo znajduję więcej złych facetów i dowodów; jest więcej narkotyków i broni z ulicy z powodu mojego psiego partnera. Usługi, które dają społeczności, są ogromne. Myślę, że bez wątpienia wiele potencjalnie gwałtownych konfrontacji jest odwróconych, ponieważ mam go ze sobą”.

A jednak, czasami, jest to tylko pies, który siedzi tam i nic nie robi, co się liczy najbardziej.

Policja Delta C.C. wykorzystuje psa traumy w sekcji Usługi dla ofiar. Pies nie złapie zabójcy, ale sprawi, że ludzie będą czuli się komfortowo dzięki aspektom dochodzenia. Walka z przestępczością ma wiele form.

Jego pies traumatyczny, Caber, to pięcioletni żółty Labrador Retriever, który z pewnością wyskoczyłby ze szkoły policyjnego psa. Jest tak wyluzowany, że zasnął podczas prezentacji i zjechał ze sceny.

„Jest niezwykle niski poziom energii”, mówi cywilny przewodnik ds. Usług Delta Police Victim Services i koordynator programu Kim Gramlich. „Jest tak miękki jak pies. Świadczy usługi wsparcia ofiarom przestępstw i traumy. Odnosimy się do niego jako do innego typu psa policyjnego.”Tak jak psy usługowe mogą znaleźć zapachy i ludzi, których oficer nie mógł, Caber, pies urazowy, może zapewnić specjalny rodzaj komfortu, którego osoba nie może.

Tak było kilka lat temu po strasznym incydencie, który wstrząsnął społecznością. W sobotę, 25 września 2010 r. Nieznajomy brutalnie zaatakował miejscową 15-letnią licealistkę Laurę Szendrei w Delcie, BC, szlak parku w biały dzień; Szendrei później zmarł w szpitalu. Uczniowie mieli wrócić do szkoły w następny wtorek, a rodzice, nauczyciele i liderzy społeczności zastanawiali się, jak pomóc uczniom poradzić sobie z faktem, że Laura nie będzie tam wśród swoich przyjaciół.

Caber pojawił się w pierwszej klasie zamordowanej dziewczynki i usiadł obok jej pustego biurka. Uczniowie zareagowali i zwrócili uwagę na Cabera. Przy każdej przerwie w klasie, kiedy uczniowie tasowali do następnej klasy, obok pustego biurka Laury siedział Caber. Scena powtarzała się w kółko tego dnia.

Żaden człowiek nie mógł zaoferować tego, co Caber zrobił w szkole Laury. Ale dla Cabera, jak dla każdego innego psa policyjnego, wszystko to trwało dzień.