1992-1993 był dla mnie doniosłym rokiem. Straciłem matkę, kupiłem dom, a Sophie wróciła do domu. Była muttką Lab-Shepherd-mix, która przybyła z miejscowego schroniska dla zwierząt i była tam na wszystkie wielkie wydarzenia mojego życia.
Była tam, gdy rozpadła się ważna relacja i myślałem, że moje serce nigdy się nie zagoi. Spojrzała na mnie oczami pełnymi duszy, jakby chciała powiedzieć: „Wszystko będzie dobrze, a życie toczy się dalej”. I miała rację, bo ktoś nowy wszedł do mojego życia, którego przyjaźń cenię do dziś.
Była tam, gdy po 16 latach pracy w firmie moja pozycja została bezceremonialnie wyeliminowana. Byłem żałośnie nieprzygotowany do utraty pracy i byłem pełen rozpaczy, strachu i zwątpienia w siebie. Spojrzała na mnie mądrymi oczami, jakby chciała powiedzieć: „Wszystko będzie dobrze, a życie toczy się dalej”. Miała rację, ponieważ znalazłam nową pracę w firmie, którą szanuję, pracując z ludźmi, których kocham i każdego dnia Liczę moje błogosławieństwa.
Była tam, kiedy przechodziłem menopauzę, kiedy wahania nastroju i wzdęcia stały się codziennym wydarzeniem, które znacznie przyćmiło wszelkie dotychczasowe nieszczęścia. Myślałem, że nigdy nie wyjdę z tej czarnej dziury. Spojrzała na mnie cierpliwym i wiernym wzrokiem, jakby chciała powiedzieć: „Wszystko będzie dobrze, a życie toczy się dalej”. Miała rację, bo zniosłam tę zmianę siłą, o której nie wiedziałam, i odpornością, którą sprawia, że jestem dumny.
Istnieją potwierdzone dowody wartości terapeutycznej zwierząt domowych, które dzielą nasze życie, a dowiedziałam się wielu lekcji od Sophie. Dowiedziałem się, że ściganie mojego ogona jest daremne i tylko prowadzi do zawrotów głowy. Nauczyłem się, że mocna drzemka może czynić cuda na mój poziom energii. Dowiedziałem się, że wybranie walki prowadzi tylko do ciężkich uczuć i marnowania czasu, które mogą być lepiej spędzone zwinięte w kłębek ze specjalnym przyjacielem. Dowiedziałem się, że dobre zachowanie przynosi nagrody, takie jak miłe słowa i poklepywanie po plecach. I co najważniejsze, dowiedziałem się, że przebaczenie powinno być szybkie i kompletne, ponieważ tylko wtedy możesz przejść do następnej gry.
Z wiekiem Sophie rozwinęła grudki, guzki i skazy, które pojawiają się z wiekiem. Miała szczególnie brzydką torbiel, która była idealnie wycentrowana na środku czoła. Pewnego dnia, kiedy odbierałem ją z hodowli po podróży służbowej, w holu była mała dziewczynka zaintrygowana tym znakiem na głowie Sophie. Mając żywą wyobraźnię w jej wieku, powiedziałem jej, że myślałem, że Sophie była jednorożcem w swoim poprzednim życiu i gdy przygotowywała się do następnego życia, róg odrastał. Kiedy zapytałem ją, co jej się wydaje, z niewątpliwą wiarą i czystym cudem, jakie posiada tylko dziecko, skinęła głową.
2008-2009 był dla mnie kolejnym doniosłym rokiem. Straciłem ojca, spłaciłem dom, a Sophie poszła do domu. Wierzę, że jest teraz możliwe, że jest jednorożcem, bo w tym psie rzeczywiście była magia. I choć jej strata jest głęboko odczuwana, pamiętam, jak kochające oczy przypominały mi, że „Wszystko będzie dobrze, a życie toczy się dalej”.
Zobacz wszystkich zwycięzców konkursu pisania
