Nieznani mistrzowie mistrzostw narodowych AKC Agility

2024 Autor: Carol Cain | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 17:18

Skontaktuj się z autorem

Właśnie wróciłem z AKC Agility National Championship w Perry, GA. To mój siódmy czas na udział w tym wspaniałym wydarzeniu i moim 12^th czas na zakwalifikowanie się do tego. Za każdym razem, gdy uczestniczyłem, odszedłem z tą samą myślą. Prawdziwymi zwycięzcami NAC (National Agility Championship) nie są zespoły, które wygrały miejsce lub zakończyły finały.

Prawdziwymi zwycięzcami są codzienne zespoły, które stawiają to wszystko na linii, wiedząc, że ich chwała - ich triumf - jest w chodzeniu do linii startu na Nationals.

Najbardziej pamiętne biegi

W tym roku stałem z pierścieniem z moim najlepszym przyjacielem i słuchałem tłumu. Wiwaty były najgłośniejsze dla drużyn, które były najszybsze. To było trochę smutne. Moje najgłośniejsze okrzyki były dla codziennego konkurenta. Pewnie wiwatowałem najgłośniej przez cały weekend dla starszego mężczyzny z umiarkowaną szybkością, szczęśliwego Sheltie, który wydał serca z dużymi uśmiechami na twarzach. Pies przewrócił poprzeczkę na początku biegu, ale zespół biegał tak, jakby był w finale. Dali z siebie wszystko. To był piękny bieg. Nie w tym sensie, że była to doskonałość zwinności, ale w tym sensie, że można było zobaczyć serce tego zespołu. A ich serce krzyczało o miłości do siebie, miłości do sportu i dreszczyku emocji i dumy z bycia tam.

Najmocniej wiwatowałem dla nich niż jakikolwiek inny zespół w tym roku. W mojej książce ten codzienny duet był Championami AKC Nationals 2017.

W 2007 r., Moje pierwsze obywatelstwo do wzięcia udziału, moim ulubionym zespołem był czarny pudel i jej właściciel, którego słyszałem przez winorośl, umierając z powodu choroby płuc. Pod koniec biegu przewodnik zapadłby się poza ring, gdzie jej przyjaciel czekałby z tlenem. To dało mi dreszcze. Słyszałem, że życzeniem przewodnika było dostać się do Nationals, zanim odejdzie.

Zespół ten wygrał w mojej książce Mistrzostwa Narodowej Agility za 2007 rok. Nie pamiętam nawet, kto w tym roku zajął pierwsze miejsce.

Na Krajowych Mistrzostwach 2010 w Tulsa była tam starsza pani w chustce chemicznej na głowie. Miała ciemne kręgi pod oczami, a jej skóra była ziemista. Ale miała też największy uśmiech na twarzy. Jej corgi idące u jej boku również miały duży uśmiech na jego twarzy. Pani była pełna entuzjazmu i była tak podekscytowana, że może wziąć udział. Nie znałam jej, ale też byłam dla niej podekscytowana. Widziałem je w jednym biegu. Corgi był umiarkowanym psem prędkościowym i dokładnym, chętnym pracownikiem. Uwielbiałem ich bieg i radość, która emanowała z zespołu, gdy pracowali.

Dla mnie zwycięzcami NAC 2010 był ten zespół. Mieli bezcenny bieg i nawet nie pamiętam, czy był czysty.

To było w 2009 roku. Myślę, że oglądałem kobietę w średnim wieku, która zmagała się z jedną stroną ciała. Wierzę, że jej pies był sportowym psem. Pracowali niesamowicie na trasie, ponieważ przewodnik nie mógł biec. Pamiętam bieg, który uważałem za czysty. Była to czysta, biała piękność i zaufanie - połączenie utrzymywane pomimo handicapu drużyny i odległości dzielącej ich na trasie.

W 2009 roku Narodowym Mistrzem Agility w moim sercu był ten wspaniały zespół.

Autorski teledysk AKC Nationals z 2017 roku

Subtelne zmiany

Ważne jest, aby wszystkie drużyny - te, które wygrywają, a także te, które są w środku, a nawet ci ostatni - otrzymali brawa za ich próbę. Za ich gotowość do kontynuowania pomimo przeszkód, które ich napotykają. Niezależnie od tego, czy wracają do domu z niebieskim, czerwonym, zielonym czy niczym, każda drużyna zasługuje na brawa.

Obawiam się, że powoli widzę, jak społeczność agility zmienia się z chwalenia wszystkich konkurentów na ignorowanie codziennego konkurenta i skupianie się tylko na tych, którzy wykazują szybkość i konkurencyjność na najwyższym poziomie. Zwykle widywałem kilku niepełnosprawnych handlarzy na każdym Narodowym. W tym roku nie widziałem żadnych niepełnosprawnych rywalizujących ze sobą handlerów, chociaż z tak wieloma zespołami widziałem tylko ułamek rywali. Słyszałem klaskanie i wiwatowanie dla każdej drużyny, która startowała, bez względu na to, czy biegali czy nie. W tym roku zwróciłem uwagę na hałas tłumu i, niestety, większość przeciętnych zespołów dostała niewiele, jeśli w ogóle, oklasków. Ja jednak kibicowałem najwolniejszym drużynom, drużynom, które walczyły, drużynom, które pokazały serce, drużynom, które pokonały, drużynom, które były tylko po to, by wejść na linię startu na wielkim tańcu.

W moim sercu, zespoły - codzienne Janes i Joes - biegają z najlepszym partnerem w futrze - jesteście prawdziwymi zwycięzcami. Biłem ci brawo, kiedy patrzyłem, jak biegasz w ostatni weekend, a teraz cieszę się.

Noś swoje koszule i szpilki z dumą, gdy wrócisz do swojej społeczności agility. Jesteś tym, co czyni ten sport wspaniałym. Dziękujemy za przyniesienie najlepszej gry do Nationals w tym roku.

Moim zdaniem, powróciłeś do domu zwycięzców Mistrzostw Narodowości 2017.

Chciałbym również podziękować National Champions, którzy nigdy nie wzięli udziału w ringu. Dziękujemy wszystkim, którzy zgłosili się na ochotnika i pracowali u obywateli w tym roku iw przeszłości. Zawsze jestem zdumiony, że ludzie wyjdą na ochotnika na wystawę, w której nie będą mogli rywalizować. Każdy wolontariusz, którego spotykam w ten weekend, był miły i pomocny.

Zasługujesz na nagrodę NACV (National Agility Champion Volunteer). Dziękuję Ci.

Pytania i Odpowiedzi