Wskazówki dotyczące podnoszenia delikatnego psa

2024 Autor: Carol Cain | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-10 23:39

Skontaktuj się z autorem

Kliknij miniaturę, aby wyświetlić pełny rozmiar

Cztery strategie przyczyniające się do rozwoju łagodnego psa od mruczącego szczeniaka

1. Jeśli nabywasz szczeniaka, upewnij się, jeśli to możliwe, że masz do wyboru miot. Nasz pierwszy szczeniak pochodził z prywatnego domu i był rasą mieszaną. Odkryłem, że prowadzę badania i sporo wiem na temat moich uniwersyteckich klas genetycznych, że hybrydy wydają się być zdrowsze, ponieważ istnieje bardzo mała szansa na zniszczenie łączących się recesywnych genów, co często prowadzi do wielu słabości (ale nie zawsze od bardzo renomowanego hodowcy ) znaleziono w rasach czystorasowych psów. Chimo, nasz pierwszy szczeniak był jedynym, który został z miotu i patrząc wstecz na osobowość, która powstała u dorosłego psa, nie jestem zaskoczony. Wyglądał na zdrowego, ale nie był tak zdenerwowany jak większość szczeniąt. Oczy miał czyste, nie miał oznak choroby, ale patrząc wstecz, był zbyt cichy i wycofany. Nie mieliśmy jednak jego kolegów z miotu do porównania jego zachowania. Jako nauczyciel lubię czas przybycia szczeniaka, gdy szkoła jest skończona, a ja jako dorosły mam czas spędzić ze zwierzęciem. Mając to na uwadze i patrząc na uroczego szczeniaka przede mną, odkładam na bok moje obawy. Chimo przybył na początku sierpnia w wieku dwóch miesięcy, więc mieliśmy pięć lub sześć tygodni klejenia, zanim jesienią zaczęła się szkoła. Chociaż został pięknym dorosłym psem, Chimo był nieco wycofany i agresywny. Jestem pewien, że popełniliśmy inne błędy w wychowywaniu psów, o których nawet nie wiem, ale wierzę, że moje pierwsze poruszenie obawy, kiedy zobaczyłem go jako szczeniaka po raz pierwszy, było zapowiedzią dorosłego psa, jakim miał zostać. Wydawało się, że nie przywiązuje się dobrze do mojego męża ani do mnie, a on był bardzo agresywny w swojej misce z jedzeniem, co będzie przedmiotem troski później. Jako husky był także biegaczem. Ciągle uciekał ze smyczy i spotykał się ze śmiercią biegnącą wzdłuż autostrady w pobliżu naszego domu.

2. Wybierając z miotu szczeniąt, kołysaj się w ramionach jak dziecko i wybieraj spośród tych, które zachowują spokój i nie walczą ogromnie w tej pozycji. Mój syn, gdy był w 7 klasie, zdecydował, że chciałby, żeby szczeniak wychowywał się jak własny. Spędził wiele godzin czytając o zaangażowanym zadaniu i spędził już dużo czasu z naszymi dwoma starszymi psami, które były z nami, ponieważ Connor miał rok. Znaleźliśmy rodzinę, która miała miot żółtych laboratoryjnych szczeniąt na sprzedaż po minimalnych kosztach, a on i ja wyruszyliśmy pewnego popołudnia, by mieć nadzieję, że wybiorą szczeniaka. Miot składał się z około 10 szczeniąt, a Connor był zachwycony i trochę przytłoczony wyborem, jaki musiał podjąć. Kobieta sprzedająca szczenięta dała nam radę, aby zabrać każdego szczeniaka po kolei. Powiedziała nam, że te szczenięta, które walczyły mniej, gdy trzymały się jak niemowlę, były bardziej uległymi szczeniętami i zrobiłyby idealne zwierzęta domowe w domu z dziećmi. Rosco, który został wybrany tą metodą, był idealnym zwierzakiem dla Connora. Jest kochający i łatwy do wyszkolenia i szanuje swoją pozycję w „naszej paczce” jako podrzędny członek. Nie powstrzymuje go jednak przed kradzieżą piłki nożnej i piłki nożnej od chłopców, gdy wszyscy grają na zewnątrz!

3. Przez pierwszy miesiąc upewnij się, że jesteś z dziećmi i wkładaj ręce do miski z jedzeniem, kiedy szczeniak je. Nawet o tym nie myśleliśmy, podnosząc Chimo. Jego osobowość mogła przyczynić się do jego agresji w misce z jedzeniem, ale znowu miły sąsiad, który sam hodował i wychowywał psy, zasugerował nam tę taktykę, kiedy nabyliśmy Akilę i Dakotę, dwóch kolegów z miotu. Te laboratoryjne szczenięta były bardzo zabawne, kiedy je po raz pierwszy zobaczyliśmy, ale ponieważ Connor, nasz najstarszy, chodził w tym momencie, chcieliśmy zapewnić jak najmniej agresywnych zachowań, ponieważ dzieci są znane z wkładania rąk do wszystkiego! Poszliśmy za tą radą. Kiedy jedzenie po raz pierwszy weszło do miski, włożyliśmy ręce do środka, gdy szczeniak był tam. Kiedy zaczęli jeść na poważnie, zostawiliśmy ich na kolacji. Żaden z tych psów nie był agresywny podczas karmienia. W rzeczywistości, mój najmłodszy syn, Kieran, stał się ich karmnikiem, kiedy był maluchiem. Zdecydował, że twarde bryłki karmy dla psów są ucztą, którą często łapie jeden lub dwa z miski po wypełnieniu. Akila i Dakota siedzieli cierpliwie i czekali na zakończenie Kierana, zanim zaczęli jeść obiad. Wykorzystaliśmy tę strategię również w Rosco z tymi samymi fantastycznymi wynikami. Nie chcę sugerować, że zaatakowaliśmy ich przestrzeń, jedząc za każdym razem obiad. Po pierwszym lub dwóch tygodniach stosowaliśmy strategię coraz rzadziej, aż w wieku trzech miesięcy całkowicie zrezygnowaliśmy z tej strategii, ponieważ pożądany rezultat został osiągnięty.

4. Zanurz szczeniaka w jak największym życiu rodzinnym, nawet jeśli ostatecznie będą przede wszystkim psami hodowlanymi na świeżym powietrzu, jak to ma miejsce w przypadku naszych psów hodowlanych. Ponieważ mieszkamy na farmie, jednym z powodów posiadania psa jest zniechęcanie większych drapieżników do wkraczania w pobliże domu i stodoły. Kojoty, lisy i szopy uwielbiają łatwą zdobycz, a nasze kurczaki ułatwiają polowanie. Utrzymywanie psa na zewnątrz przez większość dnia i nocy zniechęca większość zwierząt drapieżnych do zbliżania się. Ponieważ mamy izolowany domek dla psów i ogrodzoną hodowlę, nasze psy czują się komfortowo w tym stylu życia. Jeśli pogoda jest zbyt niska w ciągu dnia lub tygodnia, w nocy mieszkają w domu. Mój mąż nie był przygotowany z naszym pierwszym psem, który pozwolił mu wejść do środka, ponieważ dwa psy, których posiadali, kiedy był młodszy, nigdy nie zostały wpuszczone do środka. Jestem pewien, że część dorosłej osobowości Chimo powstała z wieczornej separacji śpiącej na straganie w stodole. Nie popełniliśmy tego samego błędu ponownie. Szczenięta mieszkają w naszym domu co najmniej przez pierwsze dwa miesiące, a do czasu, gdy szkoła powróci jesienią, są dobrze dopasowane i związane z „naszym stadem”. Akila i Dakota byli doskonałymi opiekunami naszych dzieci, kiedy byli bardzo młodzi. Za każdym razem, gdy odwiedzał go nieznajomy, Dakota szczególnie podążał za chłopcami na całym świecie. Rosco, jako jedyny żyjący członek naszego „psa”, nigdy nie pozwala chłopcom wyjść na zewnątrz bez niego. Jest ich stałym towarzyszem każdego sportu i każdego spaceru do lasu na naszej posesji. Nieustanna uwaga, jaką otrzymywał od każdego członka naszej rodziny, zapewniała pełnowartościowe, zabawne, ale pełne szacunku dorosłe zwierzę.